Kaq shpejt erdhi pranvera? Një shkencëtar i Universitetit të Duke Adrian Bejan ka një shpjegim se pse ato ditët e pafundme të fëmijërisë duket që zgjatin shumë më shumë se sa ato tw tanishme. Shpjegimi është fizika.

Kjo mospërputhje e ndjenjës së kohës mund të fajësohet në shpejtësinë gjithmonë e më të ngadalshme në të cilën imazhet merren dhe procesohen nga truri i njeriut derisa trupi moshohet.

Teoria u publikua në mënyrë elektronike në datën 18 mars në ditarin e European Review.

Bejan thotë që ”njerëzit shpesh mahniten se sa shumë mund të mbajnë mend nga ditët që dukeshin të zgjatnin përgjithmonë në fëmijërinë e tyre. Nuk është se eksperiencat e tyre ishin shumë më të thella apo më kuptimplotë, është vetëm sepse ato po procesoheshin me shpejtësi shumë të madhe.”

Ai i atribuon këtë fenomen ndryshimeve fizike në trupin e moshuar të njeriut. Ndërsa rrjeti nervor dhe neuronet pjekën, ato rriten në numër dhe kompleksitet, duke e bërë rrugën për përçimin e sinjaleve më të gjatë. Derisa këto rrugë bëhen më të vjetra, ato gjithashtu degradohen duke bërë më shumë rezistencë rrjedhës së sinjaleve elektrike.

Këto fenomene shkaktojnë ngadalësim me kalimin e kohës në të cilin imazhet fitohen dhe procesohen. Kjo provohet me faktin sesi sytë e fëmijëve lëvizin në krahasim me të të rriturve, theksoi Bejan. Sepse sipas tij fëmijët procesojnë imazhe më shpejtë se të rriturit, sytë e tyre lëvizin më shpejtë duke fituar dhe duke integruar më shumë informacion.

Si rezultat i kësaj, për arsye se njerëzit më të vjetër shikojnë më pak imazhe të reja në kohë reale, duket se koha po kalon më shpejtë.

”Mendja e njeriut e ndjen që koha po ndërron kur po ndërron edhe perceptimi i imazheve. E tashmja është ndryshe nga e kaluara për arsye se pikëpamja mentale ka ndryshuar. Ditët dukeshin se zgjatnin më shumë në rini pasi që një mendje e re pranon më shumë imazhe gjatë ditës se sa e njëjte mendja në moshë më të vjetër.”.